Trakya Üniversitesi Esenlik Bilimleri Fakültesi Odyoloji Anabilim Dalı Dr. Öğretim Üyesi Şüle Yılmayan, genellikle çocukluk çağında tanıdık kekemeliğin iyileşmesinde sülale bireylerinin yaklaşımının şanlı görk oynadığını söyledi.

Konuşma bozuklukları uzmanı Yılmayan, AA muhabirine, 22 Teşrinievvel Acun Kekelik Günü’nün kekemeliğe dikkati vira etmek ve bu konuda akilane bilgilerin paylaşılması açısından ehemmiyet taşıdığını anlatım etti.

Kekemeliğin genişlik çok bildik istişare sorunlarından biri olduğunu dile getiren Yılmaz, “Kekelik, gürültülü ve seslem tekrarları, ses uzatmaları, takılmaları yahut bloke olmalar nedeniyle müzakere akıcılığının kesintiye uğraması ile karakterize aynı müzakere bozukluğudur.” dedi.

Yılmaz, kekemeliği olan bireylerde konuşmanın saf akışı ve ritminde bozulmalar gözlendiğini ve bu durumun sözel iletişimi güçleştirdiğine dikkati çekti.

Bireylerde yorgunluk ve coşku üzere nedenlerle zaman zaman ortaya çıkan müracaat takılmalarının kekemelik olarak değerlendirilmemesi gerektiğini anlatan Yılmaz, “Kekemelikle ilgili namına makul kriterler var. Hangi sıklıkla oluyor, hangi büyüklüğünde ant devam ediyor, kişinin günlük yaşamını zahir etkiliyor. Lügat tekrarı ve seslem tekrarı şeklinde mi oluyor, bunların kâffesi değerlendirilerek uzmanlar yoluyla değerlendirilir. Çok boyutlu benzeri durumdan söz ediyoruz.” ifadelerini kullandı.

Yılmayan, danışma akıcılığındaki bozuklukların çocuklukta başlayan gelişimsel bir uzanım olabileceği kabil nörolojik ya da ruh bilimsel kaynaklı kendisine yetişkinlikte dahi görülebildiğini dile getirdi.

Kekemeliklerin şişman çoğunluğunun çocukluk çağında başladığını ifade eden Yılmayan, ailelerin çocuklarını gür bire bir şekilde gözlemlemelerini ve zaruri durumlarda uzmana başvurmaları tavsiyesinde bulundu.

Ailelerin çocuklarında danışma bozukluğu gözlemlediğinde takı yapmadan yaklaşmaları gerektiğini aktaran Yılmayan, şunları kaydetti:

“Çocukluk döneminde eş bireyleri zaman zaman çok bereketli niyetle yaptıkları bazı hatalar var. Bunlar çocuğun konuşmada müşkül çektiği anlarda ‘sakin ol’ etmek, ‘nefes şike öyle konuş’, ‘aynı henüz söyle’ eylemek. ya de çocuğun takıldığı kelimeyi angaje etmek kadar davranışlarda eksilmek lazım. Bunlar çocuğa kavisli bire bir kuvve veriyor. Çocuklar buradan ‘ben senin darmadağın konuştuğunun farkındayım, dikkatimi buna veriyorum’ buyurmak. Bu çocuktaki kaygıyı artırıyor. Çocuk yaştaki müzakere iletişim odaklı olmalı. Çocuğunuzun size hangi söylemek istediğiyle ilgilenin, şüphesiz söylediğiyle ilişkin değil. Bu mesajı çocuğa bile geçirirseniz, kaygısı azalıyor ve çokça daha metin tıpkısı iletişim oluyor. Ailelerin çocuğa ağırlık yapmaması, eleştirmemesi çokça önemlidir. Siktirici çocukların büyük bölümünde ülkü bizatihi düzelir ve çocuğun dikkatini bu konuya çekmemek gerekir.”